Dialog z uzależnieniem

- Jak ci na imię?
- Uzależnienie.
- Ile masz lat?
- Istnieję od zawsze.
- Czym się interesujesz?
- Wszystkim.
- Co lubisz robić w wolnym czasie?
- Wszystko, na co mam ochotę.
- Podasz przykłady?
- Palić papierosy, brać leki, narkotyki, korzystać z internetu... Przykładów jest mnóstwo. Mam wymieniać wszystkie?
- Dziękuję, nie musisz, tyle wystarczy. Masz przyjaciół?
- Tak, wielu.
- Bardzo się lubicie?
- Wielu z nich nie wie, że się znamy, a ci, którzy wiedzą, lubią mnie w zależności od tego, jakie jest ich życie.
- Czyli?
- Jeśli czyjeś życie jest beznadziejne, bardzo mnie lubią, bo pomagam im o tym zapomnieć, a jeśli ich życie jest lepsze, nienawidzą mnie.
- A czemu niektórzy nie wiedzą, że się znacie?
- Bo nikt inny im tego nie uświadomił, albo po prostu nie wierzą, że mogliby kiedykolwiek mnie znać.
- Czyli pomagasz im, czy nie?
- Jak już było powiedziane, to zależy.
- Czyli działasz jednocześnie na korzyść i niekorzyść?
- Tak.
- Jak znajdujesz przyjaciół?
- To oni sami mnie znajdują. Nie zawsze świadomie.
- To niemożliwe, aby tyle przyjaźni trwało długo. Tracisz ich?
- Tak.
- Jak często i jak wielu?
- Całkiem często, ale niekoniecznie bardzo wielu.
- A co jest przyczyną tej utraty?
- Zazwyczaj terapeuci.
- Czemu?
- Nie lubią mnie i mają za coś złego. Uważają, że rujnuję moim przyjaciołom życie.
- Czyli terapeuci są twoimi wrogami?
- Tak.
- Czemu zazwyczaj poświęcasz czas?
- Przyjaciołom.
- Tak bardzo im się oddajesz?
- Tak. A teraz przepraszam, ale muszę kończyć. Przyjaźń mnie wzywa.