Kiedy jeden jest tak na prawdę kilkoma

- Czego on od nas chce?
- Nie wiem.
- Zróbmy mu kawał.
- Jaki?
- Udawajmy, że jesteśmy jednym.
- Jak? Przecież się wykluczamy.
- Co z tego?

- Proszę pana. - nagle odrywam się od moich myśli i przyglądam mężczyźnie przede mną. - Słyszy mnie pan? Co przed chwilą powiedziałem? - pyta.
Wznoszę oczy ku górze i zastanawiam się.

- O co mu chodzi?
- Nie wiem.
- Chcę skoczyć z dachu.
- To skocz.
- Ale jesteśmy w jednym ciele.

- Proszę pana. - z myślenia znowu wyrywa mnie głos mężczyzny naprzeciwko mnie. - Proszę powtórzyć, co przed chwilą pan usłyszał.

- Przecież nie słyszeliśmy nic.
- Idiota.
- Po co tu przyszliśmy?
- Nie wiem.
- Patrzcie na jego spojrzenie.
- Ohyda.
- I ten fartuch...
- To nie fartuch.
- A jaka łysina na czubku głowy! Zaraz posikam się ze śmiechu!
- Zamknij się! Stale wszystko obśmiewasz!
- Nie jesteś lepszy. Pamiętasz tego bezdomnego pod blokiem?
- Nie wypominaj mi, kretynie. 
- Bo hipokryta z ciebie!
- Zamknijcie się!
- Sam bądź cicho!
- Przestańcie się kłócić!

- Proszę pana! - ze świata myśli wyrywa mnie lekkie szarpnięcie za ramiona.
- Tak? - pytam niepewnie.

- Czego znowu?!
- Mam go dość!
- Idiota!

- Proszę mnie posłuchać, muszę panu coś powiedzieć. - kontynuuje mężczyzna.

- No to mów, a nie owijaj w bawełnę!
- A może on po prostu nie umie mówić?
- Ale przecież gada!
- Zamknijcie się, bo nie słyszę!
- Bo się drzesz!
- Dobra, cicho! Posłuchajmy go.

- Ma pan schizofrenię.