Trójca śmierci

 

Zachód słońca rozsiewał na wiosennym niebie różne odcienie różu, fioletu i pomarańczu. Resztki promieni słonecznych odbijały się w tafli wody jeziorka ukrytego nieopodal lasu. Owe jeziorko nie było duże, a dno było osadzone zaledwie trzy metry pod powierzchnią  niemal krystalicznie czystej wody. Niewiele osób zapuszczało się w to miejsce. Szczególnie o tej porze roku, kiedy dni nie były jeszcze wystarczająco długie aby pokonać odległość dzielącą owe jeziorko od niewielkiego miasteczka tami z powrotem. Należało przejść przez prawie cały las. Tylko wielcy miłośnicy polowania przychodzili tu od czasu do czasu w poszukiwaniu dobrej zwierzyny. Słońce szybko schodziło z nieba ustępując miejsca księżycowi. Z każdą chwilą zapadał coraz większy mrok.

- Zofio, Amando, już czas. Księżyc wstaje i błyszczą gwiazdy. 

- Zuzanno, musisz nas tak wcześnie budzić? - przeciągnęła się Amanda. - Nie pamiętasz już, co się działo wczorajszej nocy?

- Daj spokój, Amando. - Zofia wywróciła oczami. - Dni są coraz dłuższe, a tobie dalej mało?

- Oczywiście. Przecież...

- Nie kłóćcie się znowu. - Zuzanna przerwała jej wpół słowa. - Już czas. Widzicie? - wskazała niebo. - Księżyc już wysoko. Zaraz znowu przyjdą kłusownicy.

- Cieszę się, że utonęłam tak blisko Błędnego Lasu. - westchnęła Amanda. Ów las nie bez powodu był nazywany błędnym. Wielu kłusowników zniknęło tu bezpowrotnie. Kto wie, co się z nimi stało? Plotki mówiły, że zamieszkują go rusałki, ogniki i topielice. 

Nagle ich uszu dobiegły czyjeś kroki. Kłusownicy.

- Zofio, Zuzanno. - Amanda ściszyła swój głos do szeptu - Wiecie, co macie robić, prawda?

Obie jej towarzyszki zadowolone skinęły głowami.

- Pomocy! - krzyknęła Zofia czując, jak łzy płyną po jej twarzy. - Proszę...! - rozpaczała. - Pomocy, tonę!

- Gdzie jesteś? - usłyszała męski głos i zaczęła szamotać się w wodzie. Z jej piersi wydobył się urywany szloch. - Podaj mi rękę! - nakazał mężczyzna.

Zofia chwyciwszy jego rękę w swoje zimne dłonie, uwiesiła się na nim całym ciężarem swojego ciała. Wtem spod wody wynurzyła się Zuzanna. Ni to krzycząc, ni śmiejąc się z całej siły pociągnęła mężczyznę w dół. Krzycząc, zaparł się mocno nogami aby nie wpaść do wody. Na marne. Kiedy za nim z krzaków wyszła Amanda, stracił panowanie nad sobą i kolana się pod nim ugięły jednocześnie skazując go na śmierć. Jego towarzysze owładnięci strachem mieszającym się z szokiem zaczęli się wycofywać. Uciekli zostawiając przyjaciela na pastwę topielic. Jego oprawczyniami wstrząsnął opętańczy śmiech. Amanda pchnąwszy go w stronę wody, wskoczyła do jeziorka aby dołączyć do pozostałych dwóch dziewczyn. 

- To koniec! - krzyczały na zmianę. - Już nie ma dla ciebie ratunku!

W szamotaninie ich długie jasne włosy zaczęły oplatać ręce, nogi i szyję mężczyzny tworząc sieć. Mężczyzna pod ciężarem trzech topielic nadaremno próbował walczyć o kolejne oddechy. Jego głowa znalazła się pod wodą, a z ust wypuścił resztki powietrza znajdujące się w płucach, które teraz były zastępowane wodą. Obraz przed jego oczami zacierał się, aż w końcu zniknął. Teraz w głowie mężczyzny była już tylko wieczna ciemność. Jego ciało bezwładnie opadło na dno jeziorka. Ciałami topielic nadal wstrząsał szaleńczy śmiech. W końcu ustał.

- Zofio, Zuzanno, dawno się tak dobrze nie bawiłam. - zadowolona Amanda odchyliła głowę do tyłu i zamknęła oczy. - Oczywiście pomijając to, co było wczoraj. - uśmiechnęła się na wspomnienie dwóch mężczyzn, którzy najpierw wyciągnęli ją z wody, a później zostali tam wepchnięci i szamotali się przez dobre pół godziny.

- Tak. - Zofia cicho zaśmiała się. - To była zabawa. - przyznała jej rację.

- Chodźmy spać. Nie minie parę godzin, a księżyc opuści niebo. - zaproponowała Zuzanna. - Musimy odespać wczorajszą noc.

- Oczywiście. - topielice przyznały jej rację.

Chwilę później wszystkie już spały. 

Minął dzień i nastała kolejna noc.

- Zofio, Amando, księżyc wstaje i błyszczą gwiazdy.

******/\******/\******/\******/\******/\******/\***

Opowiadanie napisałam na zadanie domowe na następny dzień. "Napisz opowiadanie fantastyczne o słowiańskich demonach". Fajne, nie? I ta pora... 23:23. Ta godzina fajnie wygląda. Taki niczym niezaburzony system. Ale cóż, lepiej późno, niż wcale ;)