Rozmowa z depresją

- Jak ci na imię?
- Depresja.
- Umiesz opisać się w dwóch zdaniach?
- Jestem beznadziejna, bo nikt mnie nie kocha. Nie powinno mnie tu być, bo zawsze jestem fałszywa, bo zakładam tylko wesołą maskę dla ludzi, a tak na prawdę cały czas jestem smutna i nic nie warta.
- Tylko tyle?
- Miały być dwa zdania.
- A co najbardziej lubisz?
- Lubię płakać. Żyję ciągłym cierpieniem. Lubię też rysować. Tylko, że nie potrzebuję papieru, ani ołówków, kredek, czy innych tego typu akcesoriów. Wystarczy mi coś ostrego. Jako papier używam ciała. Czasami potrzebne są plastry, albo bandaże. Lubię też cukierki.
- Moge zobaczyć twoje rysunki?
- Nie.
- A jak nazywają się twoje ulubione cukierki?
- Tabletki nasenne.
- Masz marzenia? Co chciałabyś w życiu osiągnąć?
- Nie mam marzeń, bo nie zasługuję na to, aby je mieć, ani na to, aby się spełniły. Nie chcę żyć.
- Czemu? Myślisz, że śmierć coś rozwiąże?
- Nie powiedziałam, że chcę umrzeć. Ja po prostu bardzo nie chcę żyć.
- Jaki kolor lubisz najbardziej?
- Czarny.
- Gdzie żyjesz?
- W ciemności.
- Czy chciałabyś kiedyś wyjść z tej ciemności?
- A to w ogóle możliwe?
- Lubisz słyszeć komplementy?
- Nie lubię kłamstw.
-  A lubisz słyszeć krytykę?
- Prawdy też nie lubię.
- A co lubisz?
- Nic.
- Co najczęściej ci się śni?
- Nic.
- Jesteś na coś uczulona?
- Tak, na ludzi.
- Chciałabyś coś powiedzieć od siebie?
- Z czasem człowiek wymięka. Przestaje się uśmiechać, ignoruje innych. Nie daje sobie pomóc, przestaje komukolwiek ufać. Zdaje sobie sprawę, że nie ma żadnej wartości.
- A mogę być światełkiem w twojej ciemności?
- Jeśli ci się chce, to próbuj.