"Uśmiech"

Cathrine otworzyła szafę. Omiotła wzrokiem całą jej zawartość. Zatrzymała spojrzenie na pasteloworóżowej sukience w kwiatki. Zdjąwszy ją z wieszaka, rzuciła niedbale na łóżko. Powędrowała wzrokiem nico niżej. Na najniższej półce szafy były równiutko ustawione buty. Schyliwszy się, wzięła parę jasnobrązowych balerinek i rzuciła je obok łóżka. Odwróciła się tyłem do szafy i spojrzała lekceważąco na łóżko zawalone sukienkami, spodenkami i bluzeczkami w jasnych, pastelowych kolorach. Następnie zatrzymała wzrok na toaletce stojącej po przeciwnej stronie pokoju. Były rozrzucone na niej najrozmaitsze gumki do włosów i wstążeczki. Twarz Cathrine wykrzywił grymas obrzydzenia. Podszedłszy do łóżka, podniosła sukienkę w kwiatki, którą przed chwilą wyjęła z szafy. Ociągając się, po woli założyła ją na siebie. Potem wsunęła stopy w brązowe balerinki i podeszła do toaletki. Wzięła do ręki delikatną szczotkę do włosów i usiadłszy przed niewielkim lusterkiem zaczęła się czesać. Zrobiła ze swoich długich, jasnych włosów idealnie równy przedziałek, po czym podzieliwszy je na pół, ze wzorową starannością zaczęła zaplatać dwa warkocze. Na koniec wypuściła nieco grzywki i pozwoliła jej opaść wzdłuż twarzy. Podszedłszy do dużego lustra, stojącego obok szafy, uśmiechnęła się promiennie do swojej lustrzanej siostry bliźniaczki:
- Dzień dobry. Jestem Cathrine Johnson. Lubię się uczyć matematyki i malować konie. - powiedziała uprzejmym, słodkim tonem.
Cofnęła się o krok. Zdjęła swój miły uśmiech z twarzy. Szarpnięciem zdjęła gumki z warkoczy i gwałtownymi ruchami rąk rozczochrała włosy. Bez najmniejszej dozy delikatności zdjęła z siebie sukienkę i strzepnęła z nóg balerinki. Spojrzała na swoje odbicie ponownie. Jej oczy były wypełnione cynizmem mieszającym się z pogardą.
- Dzień dobry. Jestem Cathrine Johnson. Lubię słuchać metalu, ciemne kolory i szkicować martwe ciała. - powiedziała niemal dumna ze swojego prawdziwego stylu.
- Cat, pospiesz się! - usłyszała ponaglający głos mamy, dochodzący z parteru. - Za piętnaście minut wychodzimy!
- Dobrze, mamo! - odpowiedziała obojętnym tonem.
Szybko podniosła z podłogi sukienkę. Prędko ubrała ją na siebie, potem buty, a na koniec na nowo uczesała sobie warkocze. Z miłym uśmiechem stanęła przed dużym lustrem.
- Dzień dobry. Jestem Cathrine Johnson. Lubię się uczyć matematyki i malować konie. - powiedziała uprzejmym tonem, po czym wzięła małą, jasną, pastelowomorskozieloną torebeczkę w kwiatki i wyszła z pokoju.

-----------------------------------------------

Opowiadanie w mojej opinii całkiem udane. Pisząc nazwy kolorów nie zawsze miałam pewność, czy takie w ogóle istnieją (nie kolory, tylko nazwy), a przynajmniej, czy można tak napisać...
Jeśli chodzi o sam w sobie sens opowiadania, to nie mam pewności, czy gdzieś jest, z resztą, jak zwykle, kiedy czytam swoje opowiadania przed publikacją. Ale daję 90% szans, że każdy dostrzeże tam co innego, równie ciekawego, na co pewnie nie wpadłam ;)