Raz, dwa, trzy, dziś do rzeki skoczysz ty.

Raz, dwa, trzy, dziś do rzeki skoczysz ty.
- Nie... - chłopak złapał się obiema rękami za głowę. - Nie! -krzyknął, po czym skoczył z mostu, prosto do płynącej niemal sto metrów niżej rzeki.

***

Raven wybudzona przez ciepłe promienie słońca, wpadające przez okno z błogiego snu, otworzyła oczy.
- Sobota... - wymruczała zadowolona do siebie. Wreszcie mogła odpocząć.
Przewróciła się na drugi bok i przymknęła oczy. Poleżała tak jeszcze przez chwilę. W końcu stwierdziła, że pora wstać i zjeść śniadanie. Zawsze, kiedy zbyt długo wylegiwała się w łóżku, później do końca dnia była nieprzytomna. Nawet mocna kawa nie pomagała.
Raven usiadła na łóżku i wsunęła stopy w kapcie, po czym wstała i zdjąwszy z chaczyka na drzwiach swój ulubiony szlafrok, założyła go i wyszła z pokoju. Zeszła po schodach do kuchni. Jej mama siedziała przy stole popijając swoją ulubioną poranną herbatę. Kobieta nie przepadała za kawą. Miała po niej mdłości, więc zawsze piła herbatę.
- Cześć, mamo. - Raven uśmiechnęła się na powitanie.
- Cześć. - kobieta odpowiedziała jej takim samym ciepłym uśmiechem.
Dziewczyna wyjęła z szafki kromkę pieczywa chrupkiego i posmarowawszy ją masłem, nałożyła na nią  plasterek żółtego sera, dwa kawałki czerwonej papryki i cztery plasterki ogórka. Kiedy położyła ją na talerzu, wyjęła z szafki jeszcze wafla ryżowego i odrobinę orzeszków ziemnych. Oba produkty równo ułożyła na talerzu obok wcześniej zrobionej kromki. To było jej ulubione sobotnie śniadanie. W tygodniu nie miała czasu na taką zabawę w układanie jedzenia. Często zdarzało jej się przysnąć nad ranem i wszystko robiła w pośpiechu. Nie to, co w sobotę.
Położywszy talerz na stole, zaparzyła sobie kubek kawy, po czym usiadła i zaczęła jeść.
- Że też ci się chce tak to układać. - zaśmiała się mama. - Nigdy ci się to nie znudzi, prawda? - uśmiechnęła się z rozbawieniem.
- Nie. - Raven odpowiedziała promiennym uśmiechem, który odziedziczyła po mamie.

Kiedy Raven zjadła śniadanie, wstała od stołu i poszła do swojego pokoju, aby się przebrać z piżamy. Wybrała błękitną bluzkę z napisem "Stupid love" i czarne krótkie spodenki. Nigdy nie rozumiała sensu tych wszystkich napisów na koszulkach, uważała je często za idiotyczne, ale w dwudziestym pierwszym wieku ciężko o ubrania z normalnymi napisami, a noszenie samych gładkich koszulek byłoby nudne. Więc od biedy nosiła takie. Przynajmniej napis "Stupid love" oddawał jej opinię na temat romansów. Nigdy nie przepadała za tym gatunkiem.
Zszedłszy z powrotem na dół, rzuciła tylko krótkie. "idę na spacer", po czym ubrała swoje ulubione czerwone trampki i wyszła z domu. Już miała wyjść za furtkę, kiedy zobaczyła, że u jej stóp leży gazeta. Schyliła się i podniosła ją. Na pierwszej stronie widniał duży napis " Kolejna osoba popełniła samobójstwo skacząc do Skull River. Więcej informacji - str. 5". Oparła się o furtkę i otworzyła gazetę na stronie piątej:

 W dniu 12 czerwca siedemnastoletni Treg Brown skoczył z mostu biegnącego sto metrów nad rzeką Skull River. To już siódma osoba w tym miesiącu, która popełniła samobójstwo w taki sposób. Mieszkańcy wsi Forest Village, w której znajduje się owa rzeka, posądzają siły nadprzyrodzone o spowodowanie tych wypadków...

Raven szybko zamknęła gazetę. Rzuciła ją obok furtki, na terenie domu, po czym ruszyła przed siebie na planowany spacer. Głupoty. - pomyślała. - Już im uwierzę w siły nadprzyrodzone. Na tym świecie chyba zaczyna po woli brakować poważnych ludzi.
Spacerowała przez następne dwie godziny. Punktualnie o 12:00 zjawiła się w domu na obiedzie.
- Słyszałaś o tych samobójcach, co skaczą do rzeki? - zaczepił ją ojciec. Na stole przed nim leżała gazeta otwarta na artykule o Skull River.
- Tak. - odparła. - Ale nie wierzę im w te całe siły nadprzyrodzone. Po prostu mieszkańcy tej wioski przechodzą pewnie jakiś kryzys i rzucają się do rzeki. - stwierdziła. - Ale nie przyznają się do tego, więc wymyślają takie bajeczki, żeby to jakoś wytłumaczyć.
- A ja im nawet wierzę. - krzątająca się po kuchni mama przyłączyła się do rozmowy.
- Dalej wierzysz w duchy? - zapytał ją mężczyzna. - Przecież ten film o nawiedzonym domu oglądaliśmy prawie dwa miesiące temu. - stwierdził.- Ale tobie, Raven, już przeszło, prawda? - zwrócił się do córki.
- Pewnie. - zaśmiała się. - To było tylko chwilowe.
- To dobrze.
- Za chwilę podaję obiad. - powiedziała mama.
Raven usiadła do stołu. Kobieta rozłożyła na stole sztućce, po czym podała placki ziemniaczane z sosem grzybowym i dosiadła się do córki i swojego męża. Raven przez cały czas myślała o tych samobójstwach. Właściwie, to Forest Village było niecałe pół godziny drogi autobusem z jej miasta. Mogła pojechać i sprawdzić ten most. Udowodnić sobie i wszystkim, że nie ma żadnych duchów. Zdecydowała, że pojedzie do tej wsi. Bo przecież się nie boi, prawda? A dzień był już długi. Przed ósmą wieczorem robiło się widno, a ciemno dopiero wpół do dziewiątej.
Kiedy dziewczyna zjadła obiad, podziękowała i poszła do swojego pokoju spakować plecak. Woda, telefon, latarka, pieniądze... - wyliczała w myślach. Brała pieniądze ze sobą zawsze na wszelki wypadek, gdyby skończyło jej się jedzenie, albo picie. Kiedy się spakowała, zeszła na dół.
- Wychodzę! - rzuciła do rodziców na pożegnanie.
- Dokąd? - spytała mama.
- Yyy... - Raven zająknęła się. - Do sklepu. - skłamała. Gdyby jej mama dowiedziała się, że tak na prawdę jedzie do Forest Village, w życiu nie pozwoliłaby jej wyjść.
-Tylko nie zrób żadnej głupoty. - mama jakby czytała jej w myślach.
- Tak, jasne... - dziewczyna uśmiechnęła się niepewnie. - Pa. - uścisnęła mamę, po czym wyszła.
- Pa! - zawołała za nią kobieta.

Raven dotarła na przystanek szybciej, niż się spodziewała. Sześć minut później przyjechał autobus jadący w kierunku Forest Village. Dziewczyna wsiadła i zajęła miejsce przy oknie. Droga minęła jej dość szybko. Cały czas rozmyślała o tajemnicy tego mostu. To na pewno nie żadne duchy. - uspokajała się. - Głupia wyobraźnia. Było nie oglądać tego horroru o lustrze. - skarciła się w myślach.
Kiedy dojechała, wysiadła z autobusu. Teraz wiedziała już, czemu to miejsce nazwano tak, a nie inaczej. W wiosce było pełno drzew. Zobaczyła grupkę dzieci bawiących się przy jednym z domów. Podeszła do nich i zapytała przez furtkę:
- Przepraszam, nie wiecie może, jak dojść do tego mostu nas Skull River?
- Do Mostu Skoku? - zapytała, na oko jedenastoletnia dziewczynka. Więc tak nazwano teraz ten most. Raven musiała przyznać, że ta nazwa pasowała.
- Tak, do tego, z którego wszyscy skaczą.
- Prosto, a potem w prawo. - wyjaśniła dziewczynka. - Ale radzę uważać. - ostrzegła ją. - Tam są duchy.
- Dziękuję. - Raven uśmiechnęła się i odeszła.
Tak, jak dziewczynka pokazała, most był za zakrętem w prawo, tuż przy brzegu okolicznego lasu. Nie było w nim nic szczególnego. Był po prostu stary i nie miał żadnych zabezpieczeń. To nic dziwnego, że łatwo z niego spaść. Najwidoczniej teraz świat działa na zasadzie "im więcej idiotów, tym mniej idiotów". - pomyślała Raven i uśmiechnęła się ironicznie pod nosem. Każdy by spadł z takiego mostu. Podeszła dwa kroki bliżej i spojrzała w przepaść. Zakręciło jej się nieco w głowie, więc szybko cofnęła się. Nie wiedziałam, że mam lęk wysokości. - pomyślała.
Raz, dwa, trzy, dziś do rzeki skoczysz ty. - usłyszała nieznajomy szept.
- Kto to? - zapytała.
Cztery, pięć, sześć, dziś będziemy cię jeść. - odezwał się ponownie.
- Przestań! - krzyknęła łamiącym się głosem. Chciała zawrócić, ale nogi odmówiły jej posłuszeństwa. Mimowolnie podeszła do mostu i zaczęła stawiać na nim pierwsze kroki.
Siedem, osiem, dziewięć, co się zaraz stanie? - Nie wiem.
- Nie... - głos dziewczyny był rozedrgany. - Nie mogę się zatrzymać! Kim ty do cholery jesteś?!
Raz, dwa, trzy, dziś do rzeki skoczysz ty.
- Nie! - krzyknęła Raven, po czym rzuciła się prosto do rzeki.


________________________________________


W mojej opinii, opowiadanie wyszło z lekka przewidywalne. Ale to może dlatego, że je pisałam? Niestety nigdy nie podchodzę obiektywnie do swoich prac. Zawsze wiedzę tam drobne szczegóły, które mogłabym opisać lepiej :/ Ale to chyba najdłuższy tekst na tym blogu!
A jak wyszedł mi wierszyk? Na poczekaniu układałam. ^^

Raz, dwa, trzy, dziś do rzeki skoczysz ty. 
Cztery, pięć, sześć, dziś będziemy cię jeść. 
Siedem, osiem, dziewięć, co się zaraz stanie? - Nie wiem.

Widzi ktoś tam jakiś sens? O.o